Ons reisverslag naar Roemenië en Hongarije.
Op maandag 16 september gingen we al heel vroeg, om vier uur, op weg. Alles was nog erg donker. In het begin kletsten we wat, maar al gauw zakten we in. Gelukkig hadden we een kussen meegenomen, zodat we ons hoofd konden neerleggen tegen de zijkant van de auto. De bus was ons ter beschikking gesteld door autoschade Dickhof. Waarvoor onze dank. Het was een ruime bus en hij liep fijn. Later kikkerden we wat op en werd er gelukkig weer meer gepraat. Met dank aan onze chauffeur Lammert die gelukkig wakker bleef en ons bekwaam over de weg loodste.
De weg liep via Oost-Duitsland. Eerst Hannover, Maagdenburg, Leipzig, Dresden, Praag, Bratislava naar Hegyeshalom.. Daar stopten we voor deze dag. We sliepen in hotel Paprika. Eerst de benen strekken en even uitrekken van deze lange zitdag. We gingen allemaal gauw naar bed, omdat we moe waren en morgen was het weer een reisdag.
Dinsdag 17 september.
Al vroeg stapten we weer in de bus en gingen we op weg naar Tamaseu in Roemenië. Dus moesten we dwars door Hongarije ongeveer 430 km.
Wat ons opviel onderweg was dat de mais verdord op het veld stond en dat grote velden met zonnebloemen helemaal zwart waren geworden. Later vernamen we dat het heel droog en warm was geweest, meer dan 35 graden wekenlang en toen dat voorbij was heeft het 3 weken lang zwaar geregend. De oogst was wat deze producten betreft mislukt. Het was een troosteloos gezicht. Het was prachtig weer en allen goed te spreken. De temperatuur in de auto werd geregeld door Anita. Als het te warm werd ging het vestje uit, koelde het af: vestje aan.
Heel hartelijk werden we ontvangen door ds. Pál Lászo en zijn vrouw Timea. Daar hebben we ’s avonds heerlijk gegeten. Natuurlijk goulash soep en een door één van de vrouwen van de gemeente een koude vleessalade. Voortreffelijk. Als toetje een met pudding en chocola platte taart, gemaakt door de dominee zelf. Tijdens de maaltijd hebben we indringende gesprekken gevoerd. De dominee vertelde onder andere zijn roeping tot predikant en zijn strijd hierover.
Ook wordt er nog armoede geleden in deze streek. Er was een gezin met 8 kinderen die niets hadden. Ze hadden een woning toegewezen van de gemeente, bestaande uit 2 kamers. Daar moet je dan met 10 mensen in leven. De oudste kinderen konden niet lezen of schrijven. Het was een zwak-sociaal gezin, die moeite hadden om met geld om te gaan. De domineese was tevens de sociaal-werkster van de gemeente en bekommerde zich om die mensen. De oudste kinderen mochten niet op school omdat ze te groot en te oud waren en geen schoolspullen konden veroorloven. Daar is door het dominee druk uitgeoefend op de school en mevrouw heeft voor schoolspullen gezorgd. Wij kunnen ons dit niet voorstellen en waren diep onder de indruk.
Wat we wel hebben begrepen dat alles op de schouders van de dominee en zijn vrouw terecht komt. Zij regelen alles in deze kleine kerkelijke gemeenschappen. Spullen uitdelen, kleding beschikbaar stellen en hulpmiddelen voor oudere mensen. Als kerk worden ze ook achtergesteld, omdat ze een etnische minderheid in Roemenië zijn. Maar toch hadden we diep respect voor deze dominee met zijn groot Godsvertrouwen. Alles ging beetje bij beetje maar elke keer werd er gezorgd dat er weer geld was om door te gaan. Voor deze gemeente hebben we een financiële bijdrage gegeven in het verleden om het dak te maken voor het nieuwe gemeenschapshuis van de kerk.
Na in het gasten huis nog wat nagepraat te hebben zijn we naar bed gegaan.